Greccio naar Stroncone (15km).

Vannacht niet zo goed geslapen, ik kon de slaap eenvoudig niet vatten. Mede doordat ik nog laat met de blog bezig was, maar ook door de gebeurtenissen gisteren.
Maar uiteindelijk toch in slaap gevallen en pas net voor de wekker weer wakker geworden.
En dat was om zeven uur ditmaal, omdat er pas om acht uur ontbijt was.
Als eerste mijn voeten verzorgen, water bijvullen, de mix drankjes had ik nog over van gisteren, en in Greccio was geen winkel om nieuw sap te kopen. Als laatste alles weer in de rugzak te krijgen. Ook voor de rugzak zijn dit langzaam de laatste loodjes, want hij mag na deze Camino met pensioen gaan. Hij heeft dat wel verdiend.
Tegen acht uur naar beneden voor het ontbijt. Het ziet er goed uit, ze hebben er zelfs perensap, maar in dit sap zit ook een crapefruit verwerkt. Ik neem ook een cappuccino en paninibrood.
Samen met kaas en ham, weer eens ander beleg dan jam en boter.
Als toetje neem ik een bekertje joghurt en een zoet taartje met een tweede cappuccino.
Nog even betalen en de tandenpoetsen , en ik ben er weer klaar voor.

Tegen tien voor negen vertrekken we richting het klooster van Greccio, oh ja mijn gps vriendje heeft geen zin om te lopen en dus hangt aan mijn rugzak, zoals eigenlijk hij wel elke dag doet.
Gelukkig doet hij steeds zijn best.
Na twee kilometer over asfalt te zijn gelopen , komen we aan bij het klooster van San Francesco.
Ik bezoek er een tentoonstelling van kerst stallen, bezoek de kerk en een groot waar Franciscus heeft gebeden en geslapen.
Ook een stempel ontvangen van Moeder Overste.
Zij vond dat we heel erg goed bezig waren, en ze wenst ons veel succes naar Rome.
Vanaf het klooster gaat het via een stenen pad vrij steil omhoog, en dat bij dat zeer benauwde weer. Ik ben blij als ik boven ben naar driekwartier klimmen door het bos. Even later komt Wolfgang ook al, hij kan beter tegen de hitte, en Julian komt zeer moe boven aan. Hij is kapot. Hij zegt meteen dat hij het niet aan kan, die benauwde hitte en dan ook nog morgen de zware dag.
We overleggen samen wat hij het beste kan doen, want in het weekend rijden er bijna geen bussen. Ons lijkt de beste oplossing om terug te lopen naar het klooster en daar samen met broeder of een zuster te kijken of een bus met toeristen hem wil meenemen naar Rieti. Daar kan hij even dan uit rusten en op maandag de trein nemen naar Farfa en daar de Camino verder vervolgen naar Rome. Helaas moeten we afscheid nemen van Julian, een zeer vriendelijke en lieve pelgrim. Hopelijk zien elkaar nog onderweg en anders in Rome, waar we zeker samen een avond gezellig wat gaan eten. Julian houdt het niet droog, even knuffelen en een stevig klop op zijn schouders en hij vertrekt.

Ik ga nu samen met Wolfgang verder, het is nu eigenlijk leven nog maar dalen tot in Stroncone.
Het is ook duidelijk dat weer aan een andere kant zitten, het gedeelte waar we nu lopen, lijkt wel wat weg te hebben van een prairie in Noord Amerika. Via een breed zandpad bereiken we het dorpje Prati, het heeft een hele grote camping, maar daar zit volgens ons op dit moment geen leven meer in. Misschien is het seizoen al voorbij ?
Bij een bar stoppen we voor onze middagspauze. Ik neem een brioche met jam gevuld en een flesje cola. Het broodje in mijn rugzak laat ik nog voor vanmiddag in Stroncone. Na een dik half uur gaan we verder. Eerst nog een stuk over asfalt, maar dan gaat rechts naar beneden over een stenen pad. En volgens het routeboekje is het een lastig pad met vele grote en kleine stenen. Dus zeer goed opletten met omknikken en uitglijden. Zeker na de gebeurtenis met mijn nichtje.
Gelukkig heb ik het pad zonder kleerscheuren tot eeb goed einde gebracht. Af en toe kon ik al een glimp opvangen van het dorp. Tegen kwart voor drie lopen Wolfgang en ik het dorpje Stroncone binnen. Het is tegen de berg opgebouwd, en op die vierkante meter waar het vlak was. Op die plek staat dan ook de kerk.
Het is een heel oud dorp, met zeer nauwe straatjes en nog smallere steegjes. Zo hebben we mogen aanschouwen vanuit onze kamer hoe een vrouw een half uur nodig heeft gehad om met haar auto tien meter verder te geraken. Ik zou hebben gezegd, ik loop even, maar ik ben ook een pelgrim.
De slaapplaats ligt in het hart van het dorpje, echt een mooie ruime kamer , waar we hartelijk werden ontvangen.
Wolfgang gaat douchen, en ik bel even rond, mijn steunpunt in Brunssum, mijn zus, en mijn nichtje Ellen. Zij geeft mij altijd goede raad. En nu kan ik haar ook even steunen....
Ellen je bent geweldig.

Na het bellen, ga ik eerst even douchen, als klaar ben met douchen zegt Wolfgang dat ik een secretaresse in vervolg mee moet nemen, Zo vaak gaat de app. Ik moet lachen, want ik weet wie het is. En even later gaat de telefoon dan....en inderdaad ik heb gelijk.

Tegen vijf uur maar eens gaan voor supermarkt, en wat blijkt onder ons zit in een kleine ruimte een kleine kruidenier. En ja hij verkoopt ook het perensap, en ook meteen een panini met salami gekocht voor morgen. De gekochte spullen snel naar de kamer gebracht en toen verder het dorpje gaan verkennen, het dorp heeft vijf kerken, waarvan nog een open is. De rest is vervallen .
Na een rondgang, op de kamer begonnen aan de blog.

Tegen zeven uur gaan eten, next door.
We krijgen als pelgrim daar een vierkanten menu met wijn en koffie voor 18 euro.
Het was super lekker. Echt een aanrader voor pelgrims.
Inmiddels van Julian ook bericht gekregen , hij zit in een hotel in Terni en probeert morgen cq overmorgen weer aan te sluiten. Het gaat beter met hem. Fijn om te horen.
Tot slot nog even de rekening betaalt, want morgen willen om half zeven vertrekken, omdat morgen de koninginnen etappe van mijn pelgrimstocht op het programma staat. 22 kilometers lopen, 1050 m. hoogtemeters klimmen en 960 m dalen. Dit is dan ook de laatste dag voor de "klassementrijders" zou men in wielerverenigingen zeggen.
Ik ga nu ook. Slapen, want ik moet fit zijn morgenochtend.

Welterusten een ieder,

Fred "Pelgrim Skippy"