Spoleto naar Patrico (14km)

Vannacht redelijk goed geslapen, ondanks dat ik vrij kort heb geslapen.
Tegen kwart over zes loopt de wekker af, nog even blijven liggen, want ik wil gewoon nog "2minuten" dromen.
Maar helaas Wolfgang wordt ook wakker en hij roept me weer terug op de bewoonde wereld.
Eerst natuurlijk mijn voeten verzorgen, kijken voor genoeg water ondanks de redelijk korte etappe, en dan als laatste de rugzak inpakken.
Ook alvast me ingesmeerd tegen de zon, want ook vandaag wordt het weer boven de dertig graden.

Tegen half acht is het ontbijt, de tafel is al netjes gedekt door de gastheer Antonio. Ook vandaag is er weer panini brood, dus dat is weer erg fijn.
Als eerst twee sneetjes genomen met smeerkaas en daarna nog drie met jam. Natuurlijk wil ik ook vandaag weer mijn koffie of cappuccino en juice hebben. En dat is ook geen enkel probleem.
Als toetje een bekertje kersenjoghurt en een aantal verse vijgen, en die smaken echt lekker.
Nog even betalen, en iets in het gastenboek van de B&B geschreven, en als laatste de tandenpoetsen.

Tegen half negen zijn we start klaar, nog even mijn gps vriendje wekken, en dan kunnen we starten.
Het is niet moeilijk vandaag, eerst richting het centrum van Spoleto lopen, en daar de roltrappen nemen tot het voorlaatste station. Daar uitgestapt en richting de Dom gewandeld.
De dom heb ik dan bezichtigd, hier ligt de brief van Franciscus die hij aan zijn broer Leonard heeft geschreven. Toch wel een bijzondere gebeurtenis op de Franciscusweg., als je deze loopt.
Na het bezoek aan de dom, de eucharistieviering was pas om 11.30uur, zij we naar de bekende brug van Spoleto gelopen "Ponti Torri " helaas is deze gesloten, naar aanleiding van de heftige aardbeving nu bijna twee weken geleden. Er wordt onderzoek gedaan naar de toestand van de brug, maar de laatste dagen waren er weer flinke naschokken te voelen. Dus het is nog niet rustig hier wat betreft de aarde. Er rest ons niet anders, dan een kleine omweg te lopen, circa twee kilometer, en dan weer aan de overkant van de brug uit te komen.
Van deze kant zie je wel wat losliggende stenen, dus wel terecht...geen risico's lopen.
Wij, Wolfgang en ik, lopen nu weer op de Franciscusweg en dus gast het negen kilometer omhooggevallen naar ons doel van deze dag , de boerderij in Patrico. Hier blijven dan ook slapen.
Maar onderweg bezoeken we eerst nog een klooster.
De weg naar het Klooster Monteluco gaat voor een pad met vrij dikke stenen, een niet gemakkelijk te lopen pad, maar wel een dat doet herinneren aan de oudheid, je moet er eerst iets voor doen voordat je het krijgt te zien.
Het pad loopt in zijn geheel door het bos, wat zeker bij deze warmte wel erg fijn is.
Het klooster Monteluco ligt ongeveer op de helft van de weg naar Patrico, zeker qua hoogtemeters.
Het is een schitterend klooster, zeker de ruimte waar Franciscus heeft geleefd en gebeden., zeer kleine primitieve ruimtes. Het maakt me wel bewust van het feit in wat voor tijd we nu leven, oké je kunt ze absoluut niet met elkaar vergelijken, maar je leert wel wat eenvoud betekent. En dat vind ik persoonlijk wel belangrijk. Niet alleen in het materiële maar ook in de mens.
Bij het verlaten van het klooster heb ik nog een klein gesprek met een kloosterbroeder, hij vraagt heel geïnteresseerd hoe het mij is gegaan is op deze weg naar Rome. Ik maak hem in het Engels duidelijk dat de "weg" het belangrijkste is voor, en daarna pas het einddoel Rome. En onderweg heb ik zoveel leuke momenten beleeft, maar zeker ook mindere momenten. Zoals het niet kunnen delen van je gevoelens op dat moment. En de mooie momenten zijn er ook vele geweest....
Hij begrijpt het, en ik vertel hem ook van mijn bijzondere ontmoeting, en hij lacht naar mij, hij zegt dan dat is de vriendenschap met Franciscus die jullie bindt.
Na een kop koffie en een stempel bedank ik hem voor dit gesprek, ik moet zeggen het laat me de rest van de dag niet meer los. Het heeft me diep geraakt, en het is moeilijk te beschrijven.
Het heeft mij zeker gesterkt.
Als ik me weer aansluit bij Wolfgang , vraagt hij wat er met mij is gebeurd, ik vertel hem dat ik een fijn gesprek heb gehad.
Samen met een Oostenrijks stel, dat vrij opdringerig is, zitten we aan een tafel te lunchen. Gelukkig vertrekken zij iets eerder dan ons.
Tegen kwart over één, na een uur pauze, vertrekken wij ook richting Patrico. Omdat bergop gaat loopt ieder zijn eigen tempo.
Het is een weg over asfalt, met super mooie vergezichten over het dal, ik heb vele vergezichten gezien, maar deze zijn ook echt super mooi.
Ik heb constant wel even achterom gekeken, zo mooi.

Tegen half drie arriveer ik op de slaapplaats in Patrico. Het is een schitterende B&B, een mooie kamer en douche, uitzicht, en gewoon de oude boerderij. Een plaatje.
Eerst even douchen, nou even, lekkere genoten van deze douche. Van alle kanten komt het water, heerlijk die "luxe" even.
Natuurlijk ook even geappt en niet veel later arriveert ook Wolfgang, nogal snel mijn kleren wassen, en dan kan ook Wolfgang zich douchen. In die tijd doe ik,mijn gebruikelijke bel rondje. Even lekker geklets met een goede collega van mij.
Fijn als er mensen zijn die dezelfde "taal" spreken als jezelf.
Nadat Wolfgang klaar is met douchen wordt er eerst een biertje gedronken op deze mooie dag, en zeker deze bijzondere mooie plek. Ik weet ook wel zeker dat ik en Wolfgang elkaar nog wel vaker zien. Ook iemand, die eenvoud heel normaal vind.
Natuurlijk tussendoor nog wat appen en kletsen met de mensen die hier werken. Het zijn gezellige mensen.

Dit is een wel een bijzondere plek, om een zonsondergang te beleven, en dat heb ik dan ook gedaan. Het was genieten, lekker zitten op een steen, en helemaal in gedachten kijkend naar de ondergaande zon. Geweldig. Na een tijdje komt Wolfgang ook even kijken. Dit was wel een momentje voor mij alleen.

Tegen acht uur is het avondeten, samen met alle mensen die hier verblijven en werken, erg gezellig. Het eten was echt geweldig. Dit adres verdiend een dikke pluim en is een aanrader voor een ieder.
Het avondeten wordt afgesloten met een crappa en een espresso.
Tot slot van de avond nog even een appje sturen, en de blog ten einde schrijven.
Ik moet zeggen dat enkele volgers mij goed kennen, het einde uitstellen maar ook weer niet.....
Ik ga weer een nachtje lekker dromen......

Welterusten een ieder,

Fred "Pelgrim Skippy"