Rieti naar Greccio (24km).

Vannacht goed geslapen, alleen wat later, maar dat was mijneigen schuld, tja dat appen.
Als om zes uur de wekker gaat heb ik me natuurlijk mij die 2 minuten gegund. Deze uitspraak zal ik niet snel vergeten.
Maat toch, ik voel me redelijk fit. Volgens Wolfgang hebben we vandaag geen schaduw op onze weg, want ik heb het gehele bos omgezaagd. Het kan goed mogelijk zijn, want ben een klein beetje verkouden.
Eerst mijn voetjes verzorgen, voor deze verraderlijke etappe, met een lang gerekte klim op het einde, dan de mix drankjes klaar maken en natuurlijk water bijvullen. Als dan alles klaar is moet dat ook nog in de rugzak gestopt worden.
Ook al is er voor vandaag onweer gemeld in de middag, hiervoor neem ik geen extra maatregelen. Ik merk het wel onderweg.
Om zeven uur is het ontbijt in de keuken, het ziet er goed uit. De koffie is erg sterk, dus met een slok is men weer helemaal bij de tijd.
Voor de rest bestaat het uit beschuiten, een brioche en boter en jam. En een pakje juice.
Dus wij mogen niet klagen.
Nog even betalen, echt een koopje, tandenpoetsen en ik ben klaar voor een volgende "avontuur".

Tegen acht uur zijn we allemaal klaar voor vertrek, ook mijn gps vriendje is al wakker, ook hij heeft er weer zin in.
Het eerst deel gaat door het centrum, waar we bij de route weer oppakken bij de brug over de rivier de Velino.
De eerst volgende kilometer lopen we langs deze rivier, en dan gaat het verder over eerst rustige asfalt en tot een zeer drukke asfalt . Dit om Rieti te kunnen verlaten. Het is mij wel duidelijk dat de mensen geen raad weten met pelgrims langs de weg, want ze rijden als idioten langs je heen.
Gelukkig krijgen we even later een afslag naar het klooster, het "Conventie di Fonte Colombo" klooster, het derde klooster van Franciscus in het Rietidal.
Maar ook nu moet ik eerst een beklimming doorstaan voordat ik het klooster mag aanschouwen. Het gaat flink omhoog door het bos, maar wel leuk.
Het is een mooi klooster, met een kapel waarin zich schitterende glas en lood ramen bevinden. Op het moment dat wij er zijn is er ook een grote groep Tsjechen aanwezig, zij pelgrimeren met de auto en een beetje te voet. Maar ieder het zijnde.
Even ook een kleine pauze ingelast.
Als het half elf is, zegt Julian, nog 2 minuten. Ik moest er wel om lachen. Want hij hoort ons, Wolfgang en ik, wel tien keer zeggen op een dag.
We vertrekken nu richting Greccio, eerst via een asfaltweg, maar wij lopen deze weg te ver door, waardoor we terug moeten lopen, maar al snel zitten we weer op de goede weg.
Via het dal gaat het al zigzaggend verder, ik loop een paar maal onder de autosnelweg door, ook over een paar spoorweg overgangen en langs een aantal wijnranken. Natuurlijk wil ik de wijn van 2016 alvast proeven, dus neem ik een tros druiven. Wat zijn deze lekker, dat moet een goed jaar worden.
Na het kleine gehucht Larghetto is het nog een dikke drie kilometer lopen tot het dorpje Contigliano. Hier willen we lunchen, maar mijn mag wil dat nu al, dus nog maar een paar druiven geprobeerd.
Vanaf Larghetto begint ook de lange klim, niet steil, maar wel over een zeer vervelende pad, een schotterweg met grote stenen erop. Dus erg lastig om op te lopen.
Even later krijg ik de schrik van mijn leven, eerst een kleine hond die mij achterna komt en meteen er achter springt een grote hond over een hek heen en hij laat duidelijk merken wie de baas is. Hij is helemaal opgefokt, met z'n tweeën proberen ze mij aan te vallen, en ik denk alleen , laat dit niet het einde van mijn Camino zijn.
Zeker als de grote hond mijn wandelstok grijpt, maar gelukkig heb ik in mijn rechterhand de andere stok vast, en met een klap op zijn neus laat hij de stok los, maar hij komt nog steeds achter me aan. Als ik achteruit loop en steeds met de stokken op de grond sla, wordt dat "monster" minder agressief.
Gelukkig is er niets verder gebeurd en kan ik mijn tocht voortzetten, maar het ook kunnen zijn dat mijn tocht ten einde was geweest na 98 dagen lopen.

Als ik in Contigliano aankom wip ik als eerst bij de bakker naar binnen, na een dikke twintig minuten ben ik aan de beurt, ik neem twee panini's met salami en flesje cola. Wat heb ik een honger. Een appel als toetje. Een ander zou gezegd hebben "Drei Stunden mein Magen ruft" tijd voor een leuk plekje op te zoeken.
Na drie kwartier pauze ga ik verder, de twee andere lopen nog achter mij. Het zijn nog vier kilometer tot Greccio. Aan de vervelende klim komt maar geen einde, maar als ik tegen half drie Greccio binnen loop ben ik blij dat ik er ben.
Maar dan komt het mooie nog, ik loop naar het slaapadres, terwijl ik er aan bel kijken de eigenaren mij vreemd aan. Ze laten me binnen, maar zijn niet enthousiast. Ik zeg, ik heb voor drie pelgrims reserveert. No no zegt hij. En dan ga ik kijken in mijn schrift, en inderdaad, ik sta bij het verkeerde onderkomen. Gelukkig is het juiste onderkomen niet ver weg.
Het is een goede plek, eerst even scheren en douchen voordat Wolfgang komt. Zij hebben het briefje gekregen van de andere eigenaar dat we hier slapen.
Alles is toch nog goed gekomen. Wolfgang meent alleen moet hij de eerste keer mee gaan naar..... Anders kom je nog op een verkeerde plek uit. Hahaha.
Natuurlijk nog mijn zus en mijn steunpunt in Brunssum bellen, en natuurlijk mijn snoepje .

Na de plichtplegingen zijn we gezamenlijk dan op het plein een biertje gaan vatten, en daar treffen we een Duits stel dat helemaal onder de indruk van onze levensstijl, elke dag wandelen en genieten.Tja dat is pelgrimeren...mijn nieuw beroep!!!!.

Tegen half acht lekker gaan eten, in een restaurant wat je bijna niet kunt vinden, maar het is ons gelukt.
De eigenaar spreekt Engels, en met hem heb ik onze wensen besproken. Nou het eten en de wijn waren geweldig. En dat voor dat geld, een Pelligrino prijs volgens hem.
Nog een crappa tot slot gekregen en dan gaat het na het betalen "huiswaarts".
Op de kamer, dan eindelijk aan de blog begonnen. Maar dat maakt niets uit. Het staat redelijk snel weer op het scherm.
Ik merk wel dat mijn ogen zwaarder worden en dus moet ik er een einde aan breien.
Morgen een korte etappe en dan zondag de zwaarste etappe van de Franciscusweg .

Welterusten een ieder,

Fred " Pelgrim Skippy"