Een maand later......

Ik ben alweer een maand gewoon weer thuis, en zoals iedereen verwacht zit je dan ook gelijk weer in je normale levensritme. Maar ik kan jullie meteen duidelijk maken dat is niet zo.
Deze tocht heeft toch heel wat te weeg gebracht bij mij. Misschien wel mijn hele leven op de kop gezet ?.

Maar ik kan me ook de dag van mijn vertrek nog goed herinneren.
Zaterdag 4 Juni 2016. Mijn zus Monique en Kiki zijn er, en ook mijn oom en tante Nico en Minie, het steunpunt gedurende mijn tocht. Het is vreemd om dan tegen 9.00 uur de deur te sluiten, en een blokje te gaan wandelen, oké een groot blok dan…..op weg naar het onbekende.
Die eerste dag stond vooral in het teken van afscheid en emoties.
Collega’s die op de meest gekke punten staan, om me uitzwaaien, maar ook even nog gedag zeggen bij mijn kapster Marion in Jabeek, en dan het emotionele zware gedeelte door Schinveld, afscheid nemen van mijn neven en nichten, Nicole en Camiel, Janine en Rolf, Cindy, en Resie.
Maar ook van mijn zieke oom Toine en tante Annet.
En na wat traantjes nog een stukje door lopen naar mijn andere tante Roos in Kerkrade, waar ik mijn eerste slaapplek heb.

Vervolgens via Aachen door de Eifel naar Koblenz.
Dit gedeelte was toch wel zwaar, vooral door het slechte weer en de vaak slechte route bewegwijzering. Zelfs mijn “vriendje” de gps had het hier zwaar. Want er werd ook nog eens flink gesnoeid in de bossen. En weg waren de wegen… Een mooi hoogtepunt in dit gedeelte waren de twee dagen samen met Gundolf en Annette. Samen hebben we 2 etappes gelopen, en heb ik heerlijk geslapen en gegeten bij deze camino vrienden voor het leven..
Gelukkig gaat het dan ook weer langzaam weer wat beter, ik vind mijn ritme weer en als dan ook het weer beter wordt , gaat het zonnetje weer langzaam schijnen in mijn hoofd.
Via de Rijn en de bossen van Rheinland Pfalz kom ik in Worms terecht. Waarna het verder gaat door het schitterende Odenwald. Wat een schitterend bosgebied is dit, maar gelijk ook een pittig stuk, flinke klimmen zaten er in.
Langzaam komt er een einde aan de E8 route, want in Vielbrunn verlaat ik deze om via de mooie Nibulungenweg terecht te komen op de Romantische Strasse. In het plaatsje Bürgstadt krijg ik nog bezoek van mijn oom en tante Nico en Minie, die op de terugweg zijn van hun vakantie. Een super leuke verrassing, een super boost voor mij.

Op de Romantische Strasse kan ik lekker ontspannen lopen, goed bewegwijzerd en schitterende paden. Het is ook volop genieten van het landschap en de kleine dorpen en stadjes. Heerlijk genieten van Bayern en Schwaben. Maar vooral van de gastvrijheid van de mensen.
De enige grote stad die ik door moet is Augsburg, een mooie moderne studenten stad. En een stad met hele leuke gezellige mensen, tenminste dat merk ik later…..
Op 13 juli verlaat ik het mooie Bayern en kom ik in Reutte in Tirol aan. Helaas met regen.

Ik ben nu op zeer bekend gebied, want wat heb ik hier vaak gereden met mijn auto op weg naar mijn “Heimatdorf” Fiss. In Lermoos krijg ik nog een mooie verrassing van een collega. En via Nassereith en Schönwies, kom ik op 17 Juli aan in Fiss.
Echt een zeer bijzonder en emotioneel moment voor mij. Annelies en Wolfgang ontvangen mij op grootse wijze. Er hangt een groot spandoek op, en al snel is heel Fiss op de hoogte van mijn komst.
Vele komen dan ook langs om me te feliciteren. Lekker met vrienden gebarbecued. En vooral lekker uitgerust en genoten van de omgeving. Super. Een ding staat dan al vast….na mijn tocht kom ik hier meteen weer terug om lekker dan bij te komen van alles.
Na twee lekkere relaxdagen in Fiss gaat het verder, nog even de Reschenpas over en dan wordt ik welkom geheten in Italië, of eigenlijk gezegd in Süd Tirol.
Het is geweldig om door Vischgau te mogen lopen, langs de beroemde Waalwegen, en door de grote fruitgaarden van appels, peren, pruimen en druiven. En dan blijft er af en toe wel eens eentje toeval aan mijn handjes plakken.

Vanaf Trento volgen nu er 3 deel paden, eerst een verbindingsstuk naar Verona, met daarbij een zeer steile klim in, maar ik merk dat het met de conditie goed zit, op dit gedeelte zijn vele fietsers onderweg, op weg naar het Gardameer. Vele spreken me aan, en wensen me succes. In Verona begint de “gevreesde” over de Po-vlakte. Over dijken en lange kale vlaktes en paden gaat het naar Bologna. En inderdaad het klopt het weer kan hier extreem zijn, een flinke onweersdag met hagel en storm, maar ook de hitte tot wel 38 graden toe zonder iets van schaduw.
En na Bologna gaat het weer beginnen met klimmen en dat tot in Rome.
Eerst de super mooie route over de Via Degli Dei naar Florence. Op deze route ontmoet ik voor het eerst lange afstandswandelaars. En in Madonna dei Fornelli voor het eerst samen met een groep gezamenlijk gegeten in de albergo, een leuk en speciaal moment.
In Florence neem ik een rustdag om even de stad te bekijken en alles even te wassen, voor de laatste 31 dagen naar Rome, over de Franciscaanse voetweg. Een speciale voetweg.

En inderdaad want meteen op de eerste dag ontmoet ik al een mede pelgrim, namelijk Wolfgang uit Bayern. Het klikt vanaf het eerste moment en we gaan er een mooie tocht van maken tot Rome.
Het is elke dag weer genieten, ondanks de vaak pittige beklimming, maar het uitzicht verzacht heel veel. We lopen door schitterende gebieden en kleine dorpen. En er sluit nog een wandelaar bij ons aan, de eveneens uit Bayern komende Kristof.

Maar er is een dag die ik nooit meer zal vergeten, Dinsdag 23 Augustus, een zware dag, vooral door de hitte en de lange wegen langs een stuwmeer in aanbouw, van Pieve Santo Stefano naar Sansepolcro.
Moe kom ik samen met Kristof aan in Sansepolcro, en even later komt ook Wolfgang aangelopen.
We slapen in een mooi klooster. En daar tref ik kan op een “stel”, de goed uitziende meid vraagt of er een slaapplek is hier, zeker in het klooster.
Later in de middag genieten we ( Wolfgang en ik) in de tuin van een biertje, en even later komen ook Kristof en het “stel” er bij zitten. Eerst even voorstellen, het zijn Anita en Hans, en al snel gaat het alleen maar over het wandelen en de ontmoetingen op de weg. Iets wat alleen iemand kan begrijpen als het je is overkomen. Gezamenlijk drinken we een biertje, en ik veel oogcontact met Anita.
’s Avonds gaan we met z’n vijven lekker eten, het worden pizza’s met een wijntje erbij.
Na een super gezellige avond gaan we lekker slapen, en tenminste dat denken we, want tegen half vier ’s nachts, worden we abrupt vaker, alles trilt en beeft, een heftige aardbeving van 8.0.
We vluchten naar de tuin, en ik zie in een flits mijn hele leven voorbij schieten. Ik sta te trillen op mijn benen. Maar gelukkig is iedereen er in het klooster goed van afgekomen, op een telefoon na.
In de ochtend zien we de eerste beelden op de televisie, en de emoties komen bij ons los. Het is dan ook vreemd om weer op pad te gaan.
We besluiten de route van de groene pijlen te volgen, ik loop deze dag samen met Anita, we lopen in een lekker tempo, en al snel blijkt wel dat er een klik is, we hebben ondanks de gebeurtenissen van vannacht ook wel lol samen. Het is het begin van een mooie tijd samen…..
De volgende dagen lopen soms weer samen en dan weer niet, maar de telefoon staat niet meer stil.
Natuurlijk blijf ik genieten van de omgeving. Ik voel me super…..
Een rustdag in Assisi, even bijkomen wat er allemaal is gebeurt die laatste dagen en we hebben een super slaapplek, bij de Duitse Ordenschwesters.
En dan gaan ik en Wolfgang verder naar Rome, Anita is helaas terug naar huis, maar in mijn hart en gedachte lopen we toch samen.
Het zijn schitterende dagen, een droom om hier te mogen lopen. Ondanks de soms pittige dagen, maar dan is er steeds weer iemand die mij steunt…..
En dan komt de dag dat ik weer afscheid moet nemen van een vriend voor het leven, Wolfgang.
Samen hebben een schitterende tijd gehad, met vele hoogtepunten maar ook angstaanjagende momenten beleeft. Wolfgang bedankt voor deze onvergetelijke tijd.

Een dag later kom bereik ik dan mijn einddoel….Basilica di San Pietro in Vaticaanstad.
Een zeer emotioneel moment, en steeds als ik er weer aan terugdenk krijg ik weer die rillingen.
Dan volgen nog tien schitterende dagen in Rome, met als hoogtepunten natuurlijk de eucharistieviering in de Nederlandse Friezenkerk waar ik mijn oorkonde ontvang uit handen van oud bisschop van Den Bosch, Mgr. Hurkmans.
De audiëntie op Piazza San Pietro, waar ik voor het eerst deze bijzondere Paus Franciscus zie.
De openlucht eucharistieviering op Piazza San Pietro speciaal voor pelgrims die naar Rome zijn gekomen in het Heilige Jaar. Het lopen door de Heilige deur van de Basilica di San Pietro.
Het bezoek aan het Vaticaanmuseum met de Sixtijnse kapel, de Pauselijke tuinen in Vaticaan.
En het zomerverblijf van de Paus in San Gandolfo.
Maar ook het Colosseum, Forto Romano, Fontana di Trevi en vele schitterende Piazza’s.
En dan komt er helaas ook een dag om afscheid te nemen van Rome….en terug te keren naar het gewone leven….
Maar gelukkig ga ik eerst terug naar Fiss, nadat ik thuis snel de was heb gewassen en mijn lieve zus Monique en Maurice, Kiki en Sem gedag heb gezegd.
Samen met mijn liefje hebben een geweldige tijd in Fiss.
Heerlijk bijkomen en genieten van alles en…….

Maar helaas komt dan aan alles een einde en moet ik ook gaan werken.
Dit valt behoorlijk tegen, en ik merk ook steeds weer dat vele mensen in mijn omgeving niet echt veel snappen van alles wat er gebeurt op …..DE WEG.
Ik kan niet wachten op de eerst volgende tocht samen, en het doel …..???

Tot slot wil ik een paar mensen speciaal bedanken voor hun steun…
Als eerste mijn lieve zus Monique samen met Maurice en de petekinderen Kiki en Sem.
Het beroemde steunpunt Brunssum oftewel mijn oom en tante Nico en Minie. Zij “moesten of mochten” elke dag als eerste mijn belevenissen ervaren. Maar ook zorgde zij er vaak voor dat mijn blog weer ge-update werd.
Mijn lieve nichtje Ellen samen met Yvo en Niels, zij stonden me ook steeds bij op belangrijker momenten.
Kapelaan Peters, die mij de reiszegen gaf.
En natuurlijk iedereen die mij gesteund heeft via reacties op de blog, via appen, mail en sms.
Maar ook steeds die in gedachte meeliepen met mij……

Wees gegroet,

Fred "Pelgrim Skippy"