Pievie di Cento naar Calderara di Reno (30km)

Vannacht goed geslapen, een keer wakker geweest voor naar het toilet te gaan, maar helaas geen licht. Helemaal geen stroom. Dan de telefoon gebruiken als zaklamp. Hierna weer heerlijk verder geslapen. Ook vandaag loopt de wekker om zes uur af, meteen opgestaan, eerst de voeten verzorgd, rugzak ingepakt, en voldoende water in voorraad meenemen, het wordt een lange warme dag vandaag, met weer zo'n 36 graden tegen de middag.
Tegen zeven uur gaan ontbijten, ze hadden hier zelfs broodjes, van die mini afbak broodjes. Ik heb er drie genomen en als beleg jam, veel meer is er niet, oké pasta of honing nog.
Een cappuccino en juice nog erbij genomen. Het smaakte goed, zelfs nog een vierde broodje genomen. Als toetje een choco brioches nog genomen, en nog één cappuccino. Als laatste nog twee glazen juice genoegen voor een neutrale smaak weer te krijgen in mijn mond. Nog even betalen, en een stempel. Even nog de tandenpoetsen. Nog een een paar glazen water en ik ben er klaar voor.

Het is even na achten als ik samen met mijn spraakzame vriendje de gps op pad ga voor een lange warme dag.
Eerst even het dorp uit lopen, maar dat gaat vandaag vrij makkelijk, bij de rotonde rechts en steeds de weg volgen. .
Als eerst lopen ik richting Castello d'Argile. Dit gedeelte loopt over een rustige geasfalteerde weg heen. Ik loop midden op de weg, in verband met de bolling in de weg. Al snel heb ik een lekker tempo, en zo verdwijnen de eerste kilometers vlot onder mijn voeten vandaan.
Even later ga ik weer eens een dijk op, ditmaal een langs de Reno. Veel zie ik er niet van, want hij heeft zich verscholen tussen de bomen en struiken. Maar ik ben al lang blij dat dit graspad over de dijk er goed uitzicht zover ik kan zien. Een kort gemaaid pad, loopt gewoon het allerfijnste, en een ander iets is ook dat de kans op blessures zo gering mogelijk zijn. Na een vijftal kilometers kom ik langs een kapelletje, waar een tafel en twee banken staan, en een tapkraan voor koud water. Dat is nog eens een Gods geschenk. Zeker nu het al behoorlijk warm is, ik schat nu al, tegen half elf al 30 graden.
Na een kleine pauze ga ik verder, want ik wil nog zoveel mogelijk kilometers afleggen voordat ik een geschokte lunchplek heb gevonden. Via de dijk gaat het verder, en na een uurtje kom ik in Malacappa aan. Volgens het boekje is hier een bar/restaurant. Dat klopt, maar in de maand Augustus gesloten vanwege vakantie.
Ik vraag aan een jongen of hij wat aqua heeft. Hij rent naar binnen en komt terug met een flesje koud water. Grazie.
Als ik me omdraai zie ik onder de boom twee banken staan met in het midden ook een tapkraan. Hier is mijn lunchplek.
Ik pak een broodje uit de rugzak, en smeer er jam op. Samen met het koude water smaakt het goed. Ik merk wel dat de eetlust minder is, maar toch moet dat grote broodje op. En ook nog een appel. Na driekwartier ga ik maar eens verder, het zijn nog ruim 13 km lopen tot aan mijn slaapplek.
Als ik opsta en onder de boom vandaan kom, werk ik de warmte toeslaan.
Via een dijk en schotterweg gaat het richting Boschetto.
Als ik vlak voor Boschetto op de dijk loop hoort in een keer het pad op, tenminste ik zie geen meer, eerst struin ik nog letterlijk door het hoge struikgewas als Sittardenaar. Maar als ik weer even op een "open" ruimte kom zie ik dat mijn rode vol zit met kleine harige beestjes, die zich vastgeklemd hebben aan het shirt. Ik probeer het via een andere kant, maar ook zonder succes.
Dat is het nadeel van zo'n paden, als deze maar eens in de twee/drie jaar worden gesnoeid cq gemaaid.
Ik besluit via de normale weg verder te gaan. Het is er wel wat drukker, maar ok kom tenminste voortwaarts.
Even later stop de Carabiniere naast me.
De agent vindt meteen een heel verhaal te vertellen in het italiaans. Sorry No Italian. English Please . Hij spreekt goed Engels, en maakt mij duidelijk dat ik aan de verkeerde kant van de weg loop. Ik loop links van de weg, zodat ik de auto's op mij af zie komen. Maar schijnbaar loopt men in Italie rechts.
Als ik hem duidelijk waarom, vind hij het prima. Zijn collega attendeert mij dat hier ook een fiets en wandelpad loopt, klopt maar het is geheel dicht gegroeid,. Ik laat ze het zien. Ze begrijpen nu helemaal waarom ik op de weg liep. De collega belt meteen met de gemeente dat morgen meteen hier gemaaid en gesnoeid moet worden op last van de politie. Anders vallen straks nog gewonden of zelfs wel doden op de weg.
Helaas voor mij, maar andere hebben dan wel het profijt.
Ik ga maar weer eens verder, en even verder, Bij visvijver langs op weg naar Trebbo di Reno.
Maar ook hier weer zo'n probleem, maar gelukkig heb ik al snel een andere bypass gevonden. Via een bospad loopt de route verder, over de Reno heen, en dan via de weg naar mijn slaapplaats.
In de buurt van Lippo, een gedeelte van Calderara, zie ok aan de rechterhand plotseling op een gebouw de letters Hotel staan, zo dit mijn slaapplaats, en ja het is mijn slaapplekken voor de nacht, in het verlengde van Bologna Airport.
Het is 15.20 uur, inchecken en meteen betalen.
Het is een mooie kamer, eerst de rugzak afzetten, en het shirt in de vuilnisemmer gooien, ook de rugzak gecontroleerd, naar daar zaten er maar een paar op. Deze ervan gehaald. En dan eens lekker gaan douchen. Een fijne douche ondanks vaste waskop. Maar wel een met een harde straal. Heerlijk bijkomen onder de douche. Steeds afwisselend warm-koud. Na een twintig minuten kom ik als herboren onder de douche uit. Even relaxen op bed. Op de tv geen Spelen, tenminste op die paar zenders die ik door krijg. Even rusten op bed en niks doen. Maar natuurlijk wel met de grote 24uurs volgers uit Brunssum bellen, hier kan ik dag en nacht terecht.
Ze vinden het fijn dat ik me er weer door heen heb geworsteld. Zij hopen dan ook , en zij niet alleen, ik ook, dat ik nog eens een mede pelgrim ontmoet. Misschien na Florence.
Na het belletje, weer eens aan de blog begonnen, even mijn verhaal kwijtraken aan de IPad.
Tegen zeven uur wilde ik gaan eten, beneden is het restaurant niet meer, maar wel is hier drie minuten vandaan een.
Het klopt het ligt er , de Duitse zouden zeggen Ruhe Tag.
Dan bij de plaatselijk Spar naar binnen, mooi twee broodjes salami te scoren, een joghurt, een chocomelk en wat fris.
Dit lekker op mijn kamer opgegeten. Hierna maar eens een oom van mij bellen, Toine vindt het leuk dat ik even bel, hij leest vaker mijn verhalen op de IPad, ook even nog mijn nichtje Resie gesproken, zij vindt het knap ik, dat ik me staande houd.
Nog even het laatste deel van de blog schrijven.
Onder het genot van Limburgse muziek op de achtergrond.
Om half tien gaat zeker het licht uit bij mij.

Welterusten een ieder,

Fred "Pelgrim Skippy"